Eg har vakse opp med sykling.
Mor mi har frakte meg og broren min (ja, samtidig) til barnehagen fram til me kunne sykle sjølv.
Eg sykla til barneskolen.
Eg sykla til gymnaset.
Eg sykla til basketballtrening.
Eg sykla til osv osv osv
Eg har vakse opp i ein liten havneby, der alt var i behageleg sykkelavstand.
Det hadde vore spennande å kartlegge kor mange kilometer eg eigentleg tilbakela på sykkelsetet i løpet av oppveksten min.
Det har vore flatt terreng, men mykje vind. Myyykje vind, og sterk vind.
Vind i kast, vannrett vind, skrå vind. Vind forfrå, bakfrå, frå sida.
Vind med eller utan regn.
Vind og sol.
Eg har stortsett vore i mine eigne tankar når eg sykla til og frå skulen.
Dikta historiar.
Det må ligge i familien.
Broren min var også i sine eigne tankar når han sykla.
Han presterte å sykle i ein stolpe. På ein flat, brei og oversiktleg sti.
Det er kanskje lett å la tankane fly når landskapet er flatt, og horisonten langt unna.
Eg prøver å tilstrebe denne tilstanden igjen på mine lange sykkelturar ute.
Kanhende det var det dei kallar for "flow" for tida..?
Eg har også hatt ganske mange syklar.
Dei fleste var brukt.
Eg skulle ønske eg hadde bilde av alle mine syklar.
Men det har eg ikkje.
Men eg har funne bilde av min første racer!
Min første landeveissykkel.
Kjøpt brukt. Den var nylakka. I knallfargar. På den tida hadde eg planar om å trene triatlon.
Og det blei ein del sykling med påfølgjande løp.
Og eg tenkte ved meg sjølv: "Ikkje rart folk driv med triatlon. Det er jo utruleg deileg å springe etter å ha sykla."
Ja da. Det trudde eg på fram til for to år sida då ein Norseman-triatlet oppklarte meg at dette eigentleg er litt uvanleg, og at dei fleste synst at det er ubehageleg å springe etter å ha sykla.
Den første racersykkelen min. Året er 1991. Eller 1992. Nåja, eg treng jo ikkje tru på alt det andre seier :o)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar